Motobécane SC 125: Franse scooterdroom met fataal einde.

Motobecane SC 125

Een luxescooter die zijn makers duur zou komen te staan

In 1951 arriveert de Vespa als een ware tsunami in Europa. De compacte Italiaanse scooter verovert razendsnel de markt, en bij Motobécane ziet men dit met grote bezorgdheid aan. Men vreest dat het merk, ondanks zijn dominante positie op de Franse motormarkt, deze storm niet zal overleven. Ze moeten snel reageren — en dat doen ze ook.

Om iets te kunnen aanbieden tegenover de succesvolle Vespa en Lambretta, schakelen ze de beroemde illustrator Géo Ham (Georges Hamel) in, bekend om zijn iconische affiches voor onder meer Bugatti en de 24 uur van Le Mans. Hij krijgt de opdracht een scooter te ontwerpen die het Italiaanse design kan evenaren — en het resultaat mag er zijn: een elegante, charmante scooter met vloeiende lijnen die zowel aan Vespa als Lambretta doen denken, maar toch een eigen persoonlijkheid uitstraalt. Zo wordt de Motobécane SC 125 (STC bij Motoconfort) geboren — visueel een klein meesterwerk.

Een veelbelovende start, een dramatisch einde

Het prototype wordt voorgesteld op de Parijse salon van 1951. In 1952 start de productie, en in 1953 staat de scooter bij de dealers. Alles gaat razendsnel — te snel, zo zal blijken.

In hun haast om een antwoord te bieden op de Italiaanse concurrentie, besluit Motobécane om bestaande onderdelen te hergebruiken. Ze nemen hun vertrouwde 125 cc viertaktmotor — oorspronkelijk ontworpen voor de D45 bromfiets — en bouwen die in in een carrosserie van dik gegoten aluminium. Dat leidt al snel tot praktische problemen: bij de eerste leveringen blijkt bijvoorbeeld dat de bougie totaal onbereikbaar is voor onderhoud. De oplossing? Men vraagt de dealers om simpelweg een gat in het chassis te zagen, en dat af te dekken met een metalen plaatje…

Maar erger moet nog komen. Slechts enkele maanden later wordt het ronduit gevaarlijk: sommige scooters breken letterlijk in tweeën tijdens het rijden. De oorzaak? Motobécane had het hoofdframe — een centrale stalen buis — ook laten dienen als uitlaatdemper. De hete, corrosieve uitlaatgassen tastten het metaal aan, en binnen enkele duizenden kilometers brak de buis af onder het voetplateau.

Dat is de druppel. In 1954 stopt Motobécane abrupt de productie van de Mobyscoot, koopt alle verkochte exemplaren terug en vernietigt ze. Het was een dure les: kwaliteit laat zich niet haasten, zelfs niet onder commerciële druk.